روش‌های تشخیص جنسیت جنین
روش‌های تشخیص جنسیت جنین
در زیر به برخی از رایج‌ترین روش‌های تشخیص جنسیت جنین اشاره شده است:
سونوگرافی:
بیشترین روش برای تشخیص جنسیت جنین، سونوگرافی است.
در این روش، با استفاده از امواج صوتی، تصویری از جنین و رحم زن دریافت می‌شود.
از این تصویر برای تشخیص جنسیت جنین استفاده می‌شود.
در مراکز پزشکی، این تست به طور معمول در هفته ۱۶ بارداری انجام می‌شود، اگرچه در مواردی نیز ممکن است در هفته‌های قبل از این انجام شود.
در این روش، با استفاده از دستگاه سونوگرافی، تصویر جنین در رحم مادر دریافت می‌شود و با تحلیل این تصویر، جنسیت جنین تشخیص داده می‌شود.
این روش غیرتهاجمی و بدون درد است و همچنین در مقایسه با سایر روش‌ها هزینه کمتری دارد، اما دقت آن کمتر از روش‌هایی همچون آمنیوسنتز و NIPT است.
آزمایش‌های خونی مادر:
برای تشخیص جنسیت جنین، می‌توان از آزمایش‌های خونی مادر استفاده کرد.
این آزمایش‌ها بر اساس تعیین وجود کروموزوم‌هایی با جنسیت خاص، میزان هر کروموزوم و یا تغییراتی در DNA صورت می‌گیرد.
اما معمولاً این آزمایش‌ها برای موارد خاصی همچون بیماری‌های ژنتیکی و یا نیاز به اطمینان از نتیجه سونوگرافی در صورت عدم وضوح در تصویر جنین، انجام می‌شود.
آزمایش خونی مادر یا آزمایش Non-Invasive Prenatal Testing (NIPT) یکی دیگر از روش‌های غیرتهاجمی برای تشخیص جنسیت جنین است.
در این روش، نمونه خون مادر برای تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می‌شود.
با تحلیل این نمونه، DNA جنین که در خون مادر وجود دارد، جدا شده و بررسی می‌شود.
این روش دقیق و کم ریسک است و بسیاری از زنان در هفته ۱۰ تا ۱۳ بارداری از این روش برای تشخیص جنسیت جنین استفاده می‌کنند.
آمنیوسنتز:
در این روش، نمونه‌ای از آمنیوس مایع که حاوی جنین است، جمع‌آوری و آنالیز می‌شود.
این روش در مواردی استفاده می‌شود که نتوان به وسیله سونوگرافی به وضوح جنسیت جنین پی برد.
آمنیوسنتز یک روش تشخیص جنسیت جنین است که در آن یک سوزن بزرگ به رحم زن وارد می‌شود و نمونه از مایع آمنیوتیک گرفته می‌شود.
با تحلیل این نمونه، جنسیت جنین تشخیص داده می‌شود.
این روش دقیق است، اما به دلیل ریسک‌هایی مانند عفونت و خطر زایمان زودرس، در مواردی که روش‌های دیگری همچون سونوگرافی قابل استفاده هستند، به‌کار نمی‌رود.
کرایوپرسیپیتیشن:
این روش برای تشخیص جنسیت جنین در دوران بارداری به کار می‌رود.
در این روش، با استفاده از نمونه‌ای از بافت جنین، جنسیت مشخص می‌شود.
نمونه بافت معمولاً از طریق سوزنی به رحم زن وارد می‌شود و بافت مورد نیاز برای تشخیص جنسیت جنین، جمع‌آوری می‌شود.
در صورتی که جنین دختر باشد، بافت حاوی دو کروموزوم X خواهد بود، در حالی که در صورتی که جنین پسر باشد، یک کروموزوم X و یک کروموزوم Y وجود دارد.
کرایوپرسیپیتیشن یک روش تشخیص جنسیت جنین دیگر است که در آن نمونه از بافت مادر یخ‌زده وارد آزمایشگاه می‌شود.
در این روش، بافت یخ زده در دستگاهی که دمای بسیار پایینی دارد، نگهداری می‌شود تا بافت یخ زده پاره شده و DNA جنین جدا شود.
با تحلیل DNA جدا شده، جنسیت جنین تشخیص داده می‌شود.
این روش نیز دقیق است، اما مانند آمنیوسنتز، به دلیل ریسک‌های مرتبط با یخ زدگی بافت‌ها، در مواردی که روش‌های دیگری همچون سونوگرافی تشخیصی (Diagnostic ultrasound) نیز برای تشخیص جنسیت جنین استفاده می‌شوند.
نکته :
مهمترین نکته درباره روش‌های تشخیص جنسیت جنین این است که برخی از این روش‌ها ریسک‌هایی را به همراه دارند، بنابراین باید با متخصص پزشکی مشورت کنید و تصمیم گیری درباره انجام هر کدام از این روش‌ها را با او هماهنگ کنید.
سونوگرافی به عنوان روشی روشن و کم ریسک برای تشخیص جنسیت جنین تلقی می‌شود و بیشترین تعداد مراکز پزشکی این روش را پیشنهاد می‌کنند.
اگرچه در مواردی که نیاز به تایید نتیجه سونوگرافی باشد یا امکان دسترسی به این روش وجود نداشته باشد، می‌توان از روش‌های دیگری همچون آزمایش‌های خونی مادر، آمنیوسنتز و کرایوپرسیپیتیشن استفاده کرد.
روش‌های دیگری نیز برای تشخیص جنسیت جنین وجود دارد، اما معمولاً از این روش‌ها به دلیل دقت کمتر و یا ریسک‌های مرتبط با آنها در مقایسه با روش‌های دیگر استفاده کمتری می‌شود.
به‌طور کلی، هر روشی که برای تشخیص جنسیت جنین استفاده می‌شود، باید با توجه به وضعیت بارداری و نیازهای پزشکی و مادر انتخاب شود.
برای دریافت اطلاعات دقیق‌تر و استفاده از بهترین روش، بهتر است با پزشک مربوطه مشورت کنید.
